Bu mektûb, hâce Mukîme yazılmışdır. Çok yükseklere erişmeği
istemelidir.
Ele geçenle doymamak lâzım olduğu bildirilmekdedir:
Kıymetli hâce Muhammed Mukîm! Bu uzakda
kalmış olanları unutmayınız!
Hattâ, uzakda sanmayınız! Hadîs-i şerîfde, (İnsan, sevdiği ile
birlikdedir)
buyuruldu. Bu yolun ucu çok uzundur. Aranılan sevgili, çok yüksekdir.
Gücümüz,
uğraşmamız ise, sonsuz olarak azdır.
Erişilen konaklar, aranılanı andıran
serâb gibidir. Allah korusun! Bu konakları, yolun sonu sanmakdan,
yabancıları
aranılan sevgili sanmakdan ve anlaşılabilen şeyleri, anlaşılamıyan
sanarak,
yarı yolda kalmakdan Allahü teâlâya sığınırız! Çok yüksekleri aramalı,
ele geçenlere bağlanıp kalmamalıdır. Ötelerin ötesini
aramalıdır.
Böyle bir istek, böyle çok çalışmak, ancak vazîfe alınan büyüğün teveccühü, dilemesi ile elde edilebilir. Onun teveccühü de, mürîdinin ona olan sevgisi, bağlılığı kadar olur. Bu ise, Allahü teâlânın öyle bir nimetidir ki, dilediğine verir. Onun ihsânı pekçokdur.